Goedemorgen lieve mensen,

 

Hoewel de titel van deze column doet vermoeden dat ik het over het schilderen

van de perfecte cirkel ga hebben, toch is dat niet zo.

 

Dit keer ga ik het niet hebben over wat ik meemaak op het gebied van kunst.

(Of juist wel, als je levenskunst meetelt. Want levenskunst is misschien wel

de hoogste vorm van kunst.)

​

Deze column gaat ook niet over het perfect moeten beheersen van die levenskunst.

Of dat ik dat zo goed doe.

 

Nu eindelijk wel benieuwd waar ik het dan wel over ga hebben?

 

Snap ik. Ik zal beginnen.

 

Vorige week schreef ik over de ervaring van de overdracht van een werk, dat ik zelf op mocht hangen bij de kopers. Een mooie ervaring, waarna er zich later op die avond nóg een mooie ervaring voordeed.

 

Na thuiskomst besloot ik de overdracht nog even te vieren met mezelf. Met een bak ijs. Je kunt best stellen dat ik een verslaving heb aan ijs van een bepaald merk en dat ik daarmee vier, troost, eenzaamheid opvul, partners vervang - en ga zo maar door. 

​

Dit keer viel er wat te vieren, dus fietste ik naar de supermarkt.

 

Toen ik er bíjna was, sloeg er een geparkeerde bestelauto plots zijn deur open.

Ik kon de deur maar nét ontwijken of ik lag op mijn snuit. Van de schrik – waardoor mijn euforische gevoel binnen 1 seconde was verdwenen – begon ik te schelden.

 

Ik zal maar niet herhalen wát ik precies zei, maar fraai was het niet. Ik schrok er zelf van, want boos worden is niet mijn sterkste kwaliteit (al leek hier een verborgen talent boven te drijven).

 

De man die uit de auto stapte schrok behoorlijk van mij en bood zijn excuses aan, die ik met een slap zwaaiend handje en nog wat brommende woorden beantwoordde. Er zelf nog niet over uit of dit een vredesteken of afwijzend gebaar moest voorstellen.

 

Ik zag de man in een shoarmazaak verdwijnen, zette mijn fiets weg en wilde de supermarkt in lopen toen het besef kwam: ik houd niet van losse eindjes. En deze voelt absoluut niet goed.

 

Even over losse eindjes: daar heb ik nooit van gehouden.

​

Nu wil ik niet zeggen dat ik perfect ben in menselijke/sociale relaties. Boosheid slaat bij mij regelmatig naar binnen én het kost me moed om eerlijk te zijn als ik iets niet fijn vind. Misschien was het dus nog niet zo verkeerd om mijn emoties nu eens flink te uiten, maar ik voel het goed wanneer de cirkel niet rond is.

 

En hoewel het soms een tijdje duurt voordat ik de juiste woorden heb gevonden om eerlijk tegen iemand te zijn (wat mag, enige volwassen reflectietijd is vaak handiger dan vanuit emotie reageren) - ik doe het vaak wel. En dit keer besefte ik dat ik direct dapper moest zijn, wilde ik het losse eindje met deze onbekende man nog ooit oplossen.

 

Dus, zo doende stak ik de straat over en rende ik in mijn bloemenjurk de shoarmazaak binnen waar een clubje mannen verbaasd keek (oké, één ervan floot naar me en zei iets vies, maar die liet ik even gaan, ik had nu een ander conflict op te lossen) wat er nu weer binnen kwam waaien.

 

Ik speurde de tent af en vond de desbetreffende man die mijn tirade lijdzaam had aangehoord.

Ik liep naar hem toe en begon met één simpel, maar behoorlijk gemeend en vrij doeltreffend woord:

 

SORRY.

 

Sorry, dat ik zo tegen je tekeer ging en je uitschold. Ik schrok zó, dat ik vanuit schrik reageerde.

​

Er hadden nu in principe twee dingen kunnen gebeuren: óf hij werd boos terug en timmerde me in elkaar (oké iets overdreven), of hij zou mijn excuses aanvaarden.

 

Maar hij zei…

 

Het geeft niet. Sorry van mij. Ik had je niet gezien. Ik had beter op moeten letten.

 

Ik denk dat de hele tent nieuwsgierig toekeek hoe deze confrontatie zou verlopen, maar dat ze dit niet aan zagen komen.

 

Wat ik zelf zag gebeuren was direct een ontspanning in het gezicht van de man.

En wat ik ook voelde was dat er iets ópenbrak in de lucht tussen ons. Letterlijk.

 

Alsof alle angsten die we als mensen voor elkaar hebben plots niet meer nodig zijn. De belachelijkheid daarvan opeens heel duidelijk werd. We ergens bovenuit stegen. Verbinding.

 

Oftewel: losse eindjes die weer een cirkel werden. Echt, ik heb het gevoeld. En het was geweldig.

 

Ps:

 

Deze column is géén pleidooi voor iedereen zomaar de huid vol te mogen schelden om vervolgens sorry te kunnen zeggen, noch een pleidooi voor hoe goed ik dit heb gedaan.

 

Maar als het aan mij ligt, neem ik me voor deze ervaring vaker toe te passen. Dat áls er me een menselijke emotie iets te heftig ontglipt, dapper te zijn.

​

Dapper zijn en de cirkel rond maken.

 

Want kwaadheid voelen is menselijk, kwaad blijven is vergif.

 

En stiekem…

 

Stiekem zou ik het heel mooi vinden als we allemaal wat vaker wat losse eindjes aan elkaar knopen. In onszelf en met elkaar. Dat zou toch een heleboel onnodig leed kunnen helen en voorkomen.

Want een liefdevol cirkeltje rond, kan zomaar een liefdevoller aardbolletje worden.

​

Maar goed, dat is mijn droom. Klein beginnen.

​

Ik ga aan de schilder.

​

Mooie dag mooie mensen.

​

Liefs,

​

Jits

​

Pssst: geniet je van mijn column en wil je me trakteren op een bakkie tijdens het schrijven? Dan kun je me hier een koffietje doneren. Vind ik super!