Vandaag een serieus column. Of ja, laten we ‘m eerlijk noemen.

Dat klinkt beter.

 

Vanmorgen opende ik mijn Instagram en zag een berichtverzoek van een

onbekend persoon.

 

Ik las:

 

'Wat heerlijk om te zien dat er wel mensen zijn die in de huidige chaos en wereld van verwachtingen waar we in leven hun dromen durven na te streven en er ‘gewoon’ in geloven dat het goed komt. Wat ‘goed’ dan ook mag zijn’.

 

Een geweldig compliment zou je zeggen.

 

Maar om het eerlijke boekje maar meteen open te zwaaien: voor mij in eerste instantie een grote trigger.

 

Eentje die de voor mij bekende primaire reactie oproept: angst voor rampen en chaos.

Een angst die in mijn systeempje zit en ik inmiddels aardig in de smiezen begin te krijgen.

 

En toch; zodra ik de woorden chaos en wereld in één zin lees, bestaat de kans dat je me op de kast vindt.

 

Maar waar ik daar voorheen een aantal dagen, weken, maanden kon blijven zitten, bang voor alles en iedereen, ontdekte ik zojuist dat de kast-tijd steeds een stukkie korter wordt.

 

Wel zo fijn, want de hele dag op een kast zitten is jammer als je graag lekker wil schilderen, leven en genieten van al het moois dat de wereld te bieden heeft.

 

Goed. Terug naar de chaos.

 

Op die kast gebeuren er dan heel veel dingen in mijn hoofd (ik zou er bijna een award voor multi-thinking voor kunnen krijgen), zoals:

 

1. Is er een nieuwe ramp?  (ik kijk geen nieuws – niet uit angst, wél omdat ik denk dat de manier waarop en de hoeveelheid niét gezond is)

2. Weet deze onbekende meneer met zijn berichtverzoek wel hoe hard ik ervoor heb gewerkt en werk om ‘gewoon te geloven?’

3. Ik wil niet dat deze meneer mij triggert, laat mij met rust

 

    4. En als laatste, tegenwoordig nieuwe gedachte: HAHA! Jits! Daar ging je weer!

 

Om vervolgens vanuit punt 4 in een liefdevolle kalmte te belanden.

​

Een soort badje, die onder de kast klaar stond om mij in op te vangen (stond er al die jaren al, ik zag 'm alleen over het hoofd omdat ik er overheen zat te staren)

 

Een warm badje waarin mijn hoofd steeds zachter gaat praten en mijn hart het overneemt.

Niet in woorden, maar in gevoel. Gevoelens als:

 

1. We zijn allemaal één (ja cliché woorden inmiddels en toch waar) en verlangen allemaal naar liefde

2. We doen allemaal ons best en wat we kunnen

3. Deze meneer geeft een compliment voor hoe ik dat in míjn leven invul en dat is bijzonder

 

    4. En als laatste, waarmee ik de kast definitief de rug toekeer en opsta om er weer een mooie dag van te maken:

 

Het komt gewoon goed.

 

En dat doen we samen.

 

Soms met angsten, maar liefde is groter.

 

Denk maar aan dat badje, want vanuit daar kun je rimpels maken.

 

Dankjewel onbekende meneer.

 

En een mooie dag mooie mensen.

 

Liefs,

 

Jits

​

Pssst: geniet je van mijn column en wil je me trakteren op een bakkie tijdens het schrijven? Dan kun je me hier een koffietje doneren. Vind ik super! 

​