INTRODUCTIE 'COLUMN VAN EEN KUNSTENAAR'

Zo. Daar zit je dan! Leuk dat je leest. Spannend ook. Je gaat namelijk een kijkje nemen in mijn leven als kunstenaar. En daar valt héél wat over te vertellen, kan ik je vertellen.

Allereerst even over de naam ‘kunstenaar’. Die heb ik mezelf in dit geval voor de handigheid maar even gegeven. Wanneer je die benaming volgens ‘de regels’ (zijn die er?) krijgt of verdient; daar verdiep ik me niet in.

Wat mij betreft is iedereen er een.

Hoe ik het voor mezelf zie is dat ik altijd met de schoonheid, en de mindere schoonheid, van het leven bezig ben. Ik verwonder me over mooie dingen, verbaas me over minder mooie dingen, zoek essentie, wil begrijpen en verbinden.

Dit verlangen uit ik door middel van ‘maken’. Ik maak een schilderij, tekening of schrijfsel aan de hand van wat ik zie, hoor, meemaak of het proces waar ik doorheen ga. En daarom noem ik mezelf in dit geval een ‘kunstenaar’. Want ‘iemand-die-het-leven-onderzoekt-en-zich-uit-door-dingen-te-maken’, is ook zo onhandig.

Daarbij moet ik wel bekennen: mijn hele leven draait erom. Om kunst maken. Het leven van een kunstenaar draait namelijk niet alleen om een beetje kliederen met je verf, lekker met je vingers in de klei duwen of een beetje schrijven en aan de lopende band koffietjes drinken.

Het is een existentieel (ja ja, grootse woorden voor grootse gevoelens!) gevoel dat door mijn lijf stroomt. Het is mijn vlammetje dat aangaat bij een goed idee of experiment waardoor ik zin heb om door te knallen omdat ik het resultaat al bijna kan ruiken.

Maar.... het kan ook mijn grootste vijand zijn wanneer een idee mislukt, ik vastloop of geen inspiratie voel. Dan is mijn hele dag k*t.

Het is door een bos lopen en 10x stoppen om een idee uit te typen.

Het is tot vervelends van anderen die met jou op stap zijn toe foto’s maken van dingen die je tegenkomt op straat.

Het is tijdens het tekenen met je nichtje van 4 een mega goed idee krijgen dat 'tante Jitse heel even uit moet schrijven’.

Het is denken dat je geniaal bent óf een grote mislukking en dat afgewisseld om de paar uur.

Het is niet kunnen slapen van enthousiasme bij een gelukt idee en het is eenzaam wanneer je denkt dat anderen niet in je idee geloven.

Het is continu uitleggen dat kunst maken (voor mij) niet een ‘hobby’tje’ is en aanhoren ‘dat maar weinig het kunnen’, want ‘kunstenaars zijn nou eenmaal niet goed in hun werk ervan maken, die skill hebben ze niet’

- En dan toch de moed vinden om na zo’n gesprek die fucking kwasten weer te pakken en ze een poepie te laten ruiken.

En als afsluitende tegenhanger van het vorige punt dan weer: is het heel heel heel dankbaar zijn voor wat je mag doen en dat je dit mag delen met andere mooie mensen die je werk waarderen, voelen en vol in je geloven.

Oftewel: kunst maken is één groot metafoor aan het leven. Pieken, dalen, gestoei met ego, trots en angsten. Maar het is ook: niet anders willen en kúnnen omdat het is wie je bent en het leven zoooo zinvol maakt.

En hierover ga ik dus schrijven.

Elke maand (vloeibare indicatie) neem ik jullie mee in mijn leven. Wat ik heb meegemaakt, waar ik mee heb gestoeid, waar ik kneiterenthousiast over ben of poepiebang van word. Zoals het schrijven van dit eerste item… ;)

Nou, leuk dat je er bent. Dankje voor het lezen en….

Mooie dag mooie mensen!

​

Liefs, Jits

​

Pssst: geniet je van mijn column en wil je me trakteren op een bakkie tijdens het schrijven? Dan kun je me hier een koffietje doneren. Vind ik super!