Goedemorgen lieve mensen,

 

Daar ben ik alweer. En dit keer sneller dan verwacht.

Als je mijn vorige column namelijk had gelezen, las je ook dat ik een ‘vloeibare’

indicatie gaf van een maandelijkse frequentie. Het ‘vloeibare’ element bleek

niet overbodig. Ik ken mezelf ;).

 

Vandaag een luchtig en vrolijk column.

Want hoe graag ik ook de diepte in ga; over de essentie van creëren, leven op aarde en de veranderingen in de wereld bijvoorbeeld, ben ik ook heel graag simpelweg blij en geniet ik van mooie momenten van verbinding.

 

Zoals gisterenavond.

 

Gisterenavond was het namelijk ein-de-lijk zover. De overdracht van een werk dat een aantal maanden geleden werd gekocht door de nieuwe eigenaren. Ze hadden al meer dan een jaar geleden aangekondigd dat ze óóit een werk van me wilden voor in hun nieuwe huis (hoe fantastisch, als mensen écht een werk willen en daarnaartoe leven) en mijn productie daarom op de voet volgden.

Toen ze eenmaal verliefd werden op een werk en het niet wilden mislopen, kochten ze het.

Met het nieuwe huis nog in de steigers, vroegen ze of het schilderij zolang bij mij kon blijven. 

 

Nou, dat heb ik gemerkt ;-). Want waar een ‘normaal’ persoon waarschijnlijk zou denken: ‘Wat is het probleem? Dan zet je het toch ergens weg en dan staat het daar toch prima? Wat kan er nou gebeuren?’, ging dat bij mij net effe anders.

Nu wil ik niet zeggen dat ik niet normaal ben (oké valt over te discussiëren), maar die nuchtere insteek kon ik me niet elke dag eigen maken. Want wat nou als ik ’s nachts zou gaan slaapwandelen en ik dan per ongeluk tegen het schilderij aan zou vallen? Of wat nou als er een joekel van een spin op gaat zitten kakken? Ik een dagje weg ben en er breekt brand uit? De kat van de buurman binnensluipt en eroverheen sproeit? Een overstroming van de wc. Of het plafond komt naar beneden.

 

Anyway, dat dus. En hoewel dit voor het column een stukje spannender was geweest, gebeurde niets van dat alles. Sterker nog, het werk overleefde een verhuizing naar mijn nieuwe werkplek.

 

Wat wel gebeurde is dat het gisteren zover was. Het huis van de kopers was af en het was tijd om het schilderij te verwelkomen. De nieuwe eigenaar kwam het schilderij inclusief moi ophalen, want ze hadden gevraagd of ik hem zelf wilde komen ophangen om er een momentje van te maken. Ook daar zat hun aandacht in. Er hingen zelf al spijkertjes klaar. Fantastisch.

 

Na binnenkomst (wat een mooi duurzaam huis!) kletsten we eerst wat, terwijl het schilderij in de doos stond te branden. Ze vertelden hoe blij ze waren dat ze een schilderij met een verhaal hadden gekocht en hoe waardevol het voor hun is om op deze manier kunst te kopen met een ziel in plaats van een poster uit een grote keten (dank dank dank). Hoe fan ze zijn van mijn werk en hoe ze zich erop hadden verheugd. Ik op mijn beurt vertelde hoe bijzonder ik het vind dat ze zién wat ik doe en het me heel goed doet dat zij dit op deze manier zo waarderen.

 

Met deze prachtige wederzijdse veren ;), was het dan tijd voor het moment suprême.

Zo spannend! Want wat nou als het ze ‘tegenvalt’ wanneer ze het werk in hun eigen huis te zien…

 

Maar zodra ik bij het moment van ophangen achter me hoorden zeggen ‘oooooo jaaaaaaa, dit is het, ik vind het zoooo mooooi’ kon ik weer ademhalen....

 

​